ina

“Mom”

I remember the day I got hungry,

Mom fed me.

I remember the day I got wound,

Mom treated me.

I remember the day I first entered school,

Mom took me there.

I remember the day I can’t go home,

Mom fetched me.

I remember the day I fought with my siblings,

Mom scolded me.

I remember the day I first went home late,

Mom punished me.

I remember the day dad punished me,

Mom stopped him and protected me.

I remember the day I got sick,

Mom took care of me.

I remember the day it feels like I can’t able to go,

Mom accompanied me.

I remember the day I passed the LET,

Mom cried with me.

I remember the day I told her about my crushes,

Mom laughed with me.

And most importantly…

I remember the day I lose my hopes,

Mom cheered me up.

Mom is always there.

Mom is everywhere.

Mom is everything.

Mom is always what we really need.

ligaya...

“JOY”

                          “Ang dami kong paperworks! Haybuhay! Ito na naman si deadline. Nagsusunod-sunod na naman sila. Sabay-sabay pa!” Ito ang bulong ko sa sarili ko, habang nag-aayos ng mga gamit ko dito sa aming munting faculty. Matatapos na naman kasi ang taon ng pag-aaral. Magpapagraduate na uli ako ng mga bata. Unting-unting natutupad na na aking mga mag-aaral at ng kanilang mga magulang ang kanilang mga pangarap. Sanay wag silang susuko sa buhay. Pumatak ang mga luha sa mga mata ko habang iniisip ang mga bagay na iyon. Nakakatuwa at nakakatawang isipin na sampung taon ko nang ginagawa ang bagay na ito ngunit palagi pa rin akong emosyonal. Biglang nanariwa ang aking kabataan. Mga panahong ako palang ang nanangangarap sa buhay na gusto kong gawin pagdating ng araw.

                         “magandang Umaga baitang lima!”, si maam Umpod pagpasok na pagpasok sa aming magulong silid-aralan. Nagtigil kami sa daldalan at tumayo ng tuwid, “magandang umaga din po, Gng. Umpod!” “Ano ba iyan! Mga walang kagana-gana! Hala! Walang uupo. Tumayo kayo!” Naku po! Ayan na naman siya, magpapasayaw na naman siya sa klase dahil mga wala kaming gana. Binuksan niya ang kanyang cassette, nagpatugtog ng masigla at nagsimula nang sumayaw sa harap. Kapag ganoon na ang nangyare, wala na kaming magagwa kung hindi sumunod. Takot kasi kami sa kanya dahil katabi lang ng aming  silid-aralan ang guidance room. Kahit mga tamad-tamad kami ayan! Sumayaw din kami. “magaling!”, natutuwang sabi ng matandang guro habang kami ay kanyang pinagmamasdan. “Maari na kayong magsiupo ng maayos.” Sa wakas! Hindi pa man kami nakakaunat, nagsalitang muli si Gng. Umpod, “maglabas ng isang buong papel. Isulat ang pangalan, petsa ngayon at makinig ng mabuti sa akin. Pagkabilang ko ng lima. 1…2…” Ay! Patay! Ang  bilis bilis talagang magbilang nitong matandang ito! Nakalimutang kong bumili ng tinge sa tindahan kanina pagpasok. Lumingon ako kung sino ang maaring hingian. Naku po! Nataranta na ang aking mga kamag-aral kakahanap ng papel. Hingi dito, hingi diyaan. Teka nga! Silipin ko muna sa bag ko kung may nasingit. “3…” Ayan na!!! Sandaliiiii!!! Yes! Uy! May dalawang blangkong papel. Pagkahugot ko ng papel, nakita ng buraot kong kaibigan, “uy! Joy akin na lang yung isa ah! Salamat!”, hindi pa man ako nakakasagot, kinuha na niya sa kamay ko. “4…5!” Nga pala si Ruth iyon. Okay! Time is up!  Maging handa na sa sasabihin ni Gng.Umpod! Kabigla-bigla kasi madalas ang ipinapagawa niyan kung minsan e. Nung nakaraang araw, abay! Pinagawa kami ng tula tungkol sa laruang paborito daw naming. Ang dahilan niya, nais niya daw kaming matutong magmahal at magsikap iparamdam sa mga bagay o taong mahal naming na mahal naming sila. At ang pinakaangkop daw na maintindihan naming iyon ay sa pagsulat tungkol sa aming paboritong laruan. Napakalawak ng matandang ito ano! “Nakasulat na ba ng pangalan? May petsa na ba ang mga papel ninyo? Naku kung wala, bawas puntos ha!” Sa walong buwan ba naman naming kasama itong si Gng. Umpod hindi na naming ito makakalimutang bilin niya. Nabawasan na din kasi ang marka ko dahil doon. Malupit talaga itong si Gng.Umpod. Batas kung batas sa kanya! Walang kinilingan, sabi nga sa isang palabas na balitaan. Bumalik na nga tayo sa pinapagawa niya,”Mabuti. Ngayon, lagyan niyo iyan ng pamagat na, Ang Aking Pangarap. Isulat ninyo jaan ang nais niyong gawin kapag kayo ay lumaki na. Pagkatapos ninyo diyaan. Isa-isa ninyong babasahin sa harap ang inyong pangarap. Nagkakaintindihan ba?”, masayang sabi ng matandang guro. “Oooooopoooo!”, kaming lahat. Mabuti at hindi gaano kabigat ang pinapagawa niya ngayon. Isipin ko na nga ang gusto kong gawin sa buhay ko kapag ako ay lumaki na. Isip, isip, isip. Isip…. Isip… isip…. Aaaaaaaaaaaaaaaaaaahhhh! Anu ba yan! Wala akong maisip! Bakit ganoon? Akala madali na itong pinapagawa ni gng. Umpod! Bakit nahihirapan akong magisip ng gusto kong maging? Wala ba akong gusto kong maging? Gusto kong maging guro nung nasa ikalawang baitang ako! Pero, ngayon ayoko na. Pakiramdam ko nakakapagod maging katulad nila. Teka! Mahilig ako sa pagkain, gusto kong maging … ano nga uli ang tawag doon? Cooker? Letter C yun e, pero maikling salita lamang… mmmm… ah! Chef! E kaso hindi naman ako naghahawak ng kahit kutsilyo sa aming tahanan. Mahal ko ang pagkain pero ni magbukas ng kalan ay hindi ko pa kaya sa edad ko. Isip…. Isip…. Isip… isip… isip….isip!!! Okay! Aha! Gusto kong maging astronaut! Heheh! Wala lang. parang ganda-ganda ng kalawakan. Yun lang. at iyon na nga ang sinulat ko. Nagtawanan kaming magkakaklase nang matapos kami at isa-isa kaming tinawag ni Gng. Umpod. Marami sa amin ang hindi sineryoso ang pinagawa niya. E, ang bata-bata pa naman para masyadong mag-isip ng malalim e. Ayaw pa naming ng komplikado kaya ganoon. Napawag-wag na lang ng ulo si Gng.Umpod sa mga naging sagot namin. Hindi pa namin alam kung gaano kakomplikado ang mundo habang kami ay lumalaki. Iyon palang ang kahulugan ng kasiyahan at saya para sa inosente naming mga isipan.

                         Lumipas ang maraming taon. Matapos na kami sa sekundarya. Nagkakaproblema na. Ang hirap palang magkolehiyo! Bukod kasi sa may mga bayad na ang mga paaralan. Hindi lahat ng eskwelahan ay mayroon ang nais mong kurso. Si Junjun, magaateneo daw ata kasi gusto ng papa niya, kasi may pera sila. Wow! Sana lahat. Si Esther, kukuha ng kursong nars kasi gusto niyang magtrabaho sa ospital, tapos inofferan siya ng OlFU ba yung paalaran na iyon? Ah basta yun nga. Nasa top student kasi yun , kaya may diskwento ang matrikula niya. Si Ruth naman pumasa sa paaralang parehas sana naming gustong pasukan, pero bumagsak ako. Kaya siya na lamang ang makakapag-aral doon. Nakuha din niya yung gusto naming kuning kurso- Journalism. Masaya ako para sa kanya. Pero, nalulungkot ako para sa sarili ko. Pangarap kong paaralan yun. Pero, ayos lang din, baka di iyon parta sa akin. Siguro, baka panahon na para sukuan ko na ang pangarap ko na iyon. Nag-aral ako sa isang malapit na unibersidad malapit sa lugar naming, at kinuha ang kursong pangarap ng nanay ko. Ngayon, ako na ang tumutupad. Ako ay kumuha ng kursong, Education. Noong una, dala ng responsibiladad at gawain, kayak o ito ipinagpatuloy. Araw-araw pa ding sumasagi sa isip ko yung pangarap kong kurso. Yung pangarap kong maging isang manunulat. Yung pangarap kong maging isang mamamahayag. Hindi ako masyadong masaya. Nag-uusap pa din kami ni Ruth. Kapag nagkukwento siya, natutuwa talaga ako para sa kanya. Pero sa likod nun ang pagkalungkot para sa sarili ko. Lumipas ang maraming araw. Unti-unti nang lumalalim ang tingin ko sa kursong kinuha ko. Nagkakaroon na ako ng motibasyon para ipagpatuloy ito bilang passion at hindi responsibility. At bigla kong naisip, baka ito talaga ang para sa akin. Hindi ko naman kinalimutan ang magsulat. Sumasali pa din ako sa mga ilang patimpalak sa aming unibersidad tungkol sa masining na pamamahayag. Madalas natatalo ngunit ayos lang. Nagpapasa din ako ng aking mga katha sa isang online reading site upang maipamahagi ang aking katha. At doon, unti-unti, nasilayan ko ang tunay na kasiyahan.

                         Ngunit hindi pala doon natatapos ang lahat. Ang totoong laban ay pagtapos pa talaga ng iyong pag-aaral. Nang magtapos ako ng pag-aaral… hindi trabaho ang una kong pinagtuunan ng pansin- ang aking board exam. Hindi ako spontaneous na tao. Nais kong ang lahat ay planado. Katunayan planado ko na nga hanggang sa pagtanda ko. At wala sa listahan ko ang paghahanap ng pag-ibig. Hindi ako ipinanganak na may napakatalinong kaisipan, ngunit kapag pinlano ko, pinagsisikapan ko kaya hindi pa ako nabigo. Naipasa ko ang pagsusulit na iyon! Magaling! Ang alapaap ng pakiramdam! Yehey! Pero hindi pala ganoon kadali iyon. Dahil sa alanganin ako naghanap ng trabaho… walang tumanggap sa akin. Hindi rin pala susi ang pagkakaroon mo ng lisensya para matanggap sa trabaho. Hindi pala gaano kadali. May lisensya ka nga, hindi mo naman magamit. Wala akong mapagpilian. Kailangan ng pamilya ko ng pera. Nakalimutan kong hindi nga pala kami mayaman. Kaya, sumubok ako ng ibang trabaho. Natanggap naman awa ng Diyos! Pero hindi ako masaya. Hindi ko gusto. Pero kapag naiisip ko ang pamilya ko, nagpapatuloy ako. Hindi ito ang pinlano ko! Planado ko na ang lahat? Ano na ang gagawin ko? Akala ko dati madali ang buhay. Ngayon ko lang nalaman yung halaga ng palaging sinasabi ng mga magulang ko kapag nanghihingi ako ng limang piso, “hingi ka ng hingi akala mo ba nagtatae ako ng kwarta? Mahirap ang buhay anak!” Oo nga. Mahirap ang buhay. Sobra. Hindi ko na alam ang gagawin ko. Gusto ko nang sumuko. Hindi na ako masaya. Nakagawain ko nang maglakad pauwi kapag nalulungkot ako at nastress ako sa trabaho. Habang naglalakad, nakakita ako ng simbahan. Pumasok ako at taimtim na nagdasal. “Panginoon, ano na po ang dapat kong gawin? Nasira po yung plano ko? Tulungan niyo po ako. Gusto ko pa din pong maging isang guro.” At doon ko naisip kung gaano na mahalaga sa akin ang pagtuturo. Ang pangarap ko. Ilang buwan ang nakalipas… nakikita ko namang nagiging maayos na ang pamilya ko dahil may isa na din akong kapatid na tumutulong sa gastusin. Doon ako nagkalakas ng loob upang umalis sa aking trabaho at magapply bilang guro muli. Sinamahan ko ng matinding determinasyon at pagdarasal. Medjo may kahabaan at katagalan ang proseso. Pero worth the wait ika nga nila. Kaya ayan! Sa wakas! Natupad  ko din. Nandito na ako. Ito na iyon! Salamat po!

                              Napapangiti na lamang ako sa isiping iyon sa aking gunita. Ilang taon na nga pala ang nakalipas. Hindi ako spontaneous  na tao pero unpredictable ang mundo. Kaya kahit gaano mo pa pinlano at inihanda ang sarili mo sa kung anong darating sa buhay mo… hinding-hingi ka magiging handa. Wala kang magagawa kung hindi ang sumunod habang paunti-unti tinutupad ang nais mo. Oo, mahirap. Nakakaiyak, minsan nanaiisin mo na lamang sumuko dahil pakiramdam ko hindi mo na kaya. Yung gusto mo ng RE-SET  button sa buhay mo kasi hindi mo na gusto ang nangyayari dito. Pero walang ganoon. Kailangang magpatuloy, at sana habang nagpapatuloy na nakikibaka ka sa buhay… sana di mo nakakalimutan ang maging masaya. Sabi nga nila Happiness is a choice. Kahit pakiramdam mo walang magandang nangyayari sa buhay mo, ngiti lang, hanap ka ng bagay na makakapagpasaya sa’yo… tapos ituloy mo uli ang buhay. Yung buhay nga hindi tayo sinusukuan e, dapat ganoon din tayo. Marahil yung mga matataas nating pangarap noong tayo ay bata pa ay biglang nagbago habang tayo ay tumatanda dahil nakikita natin ang hirap ng buhay. Pero  para sa akin, hindi hadlang iyon. Ikaw pa din ang may hawak ng pangarap mo, ikaw pa din ang maaring tumupad non o maaring magbago non. Kung gusto mong maging president bakit hindi? Kung gusto mong maging tanod bakit hindi rin? Walang mababang pangarap sa taong ang totoong nais ay maging masaya sa buhay. Nasabi ko bang wala sa plano ko ang magasawa? Nakakatawa! May dalawa na akong anak ngayon. At may napakamapagmahal na asawa.

                      “Gng. Santos! Tawag na po kayo sa entablado, magsisimula na po ang praktis ng pagtatapos ng mga bata”, isang mag-aaral ang tumawag sa akin mula sa pintuan ng faculty. “Osige na. Susunod na ako. Ayusin ko lang itong gamit ko.”

21

Melancholy

                                     Matagal-tagal na din nang huli ko siyang nakita. Nang huli ko siyang nakausap. Kampante akong nalimot ko na siya. “Kaya  ko na uli siyang harapin”, nasabi ko sa sarili ko. Sa wakas! Kinaya ko nga! Okay na ako sa mga bagay na nakikita ko sa social media tungkol sa kanya. Okay na ako sa magiging presensya niya kung, magkikita kami. Alam ko yun, kampante ako. Masaya ako para sa sarili ko. Kasi nabuo na uli ako. Kay tagal ding di mabuo ng isang bahagi sa sarili ko dahil sa kanya. Dahil sa kakatanong ko ng “what if?”, sa kakahintay ko na baka bumalik siya…baka may pag-asa pa. Baka pwede pa. At ito na nga! Maayos na uli ako, ang puso ko. Handang-handa na uli akong magmahal. Yung buo, yung kaya ko nang sumugal. Kaya ako ay sumubok uli. Ang hindi ko inasahan, muli pala siyang babalik. Nakaya kong harapin siya, pero di ng puso ko. Iba pa din pala ang dala nyang kilig sa akin. Nakakaramdam pa din ako ng paru-paru sa aking tiyan kapag siya ay nagdadaan at nasisilayan. Para akong “teenager” na nagdadalaga na unti-unting natunaw nang masilayan siya. At oo, sa pangalawang pagkakataon, sa kanya pala ako uli susugal. Pero iba na ngayon. Kung dati sigurado kami na pareho kami ng nararamdaman at sadyang takot akong sumugal. Ngayon, handang-handa na akong sumubok. Kayang-kaya ko nang magmahal ng buo at sumugal.  Kaya ayun, hindi ko na pinalampas ang pagkakataon. Sinungaban ko na ang panahon. Ipinagdasal ko na din siya sa Diyos, “siya na po ang gusto kong makasama sa habang buhay. Siya na po ibigay niyo sa akin, Panginoon.” Ngunit, may nakaligtaan pala ako… ang nararamdaman niya. Hindi ko na nga pala sigurado. Hindi ko na sigurado kung ganoon pa din. Posible bang hindi nabawasan ang pagmamahal na nararamdaman niya para sa akin sa tagal ng panahon? O  mas posibleng naglaho na ito? Ang tanga ko! Sumungab agad ako, hindi ko nasigurado kung parehas pa kami ng nararamdaman. At marahil alam niyo na ang kinahinatnan ko…oo, nasaktan na naman ako. Malungkot na naman ako. Ako na naman ang umiyak. Ako na naman yung naiwan. Ang tanga ko!  Noong una, hindi ko binigay ang lahat sa pag-ibig kaya ako ang naiwan. Ngayon, handa ko nang ibigay ang lahat, ayun iniwan pa ako. Nasaktan pa din ako. Pag-ibig, saan mo ba ako gusting lumugar? Baka hindi talaga ako para dito ano?

AP

DALAWAMPUT’

                    Hindi ko na nakikilala ang lugar na aking kinalakihan. Ewan ko ba! Marahil, marami na talaga ang nagbago. Yung barber shop sa kanto, naging salon na nung sikat na artista ngayon sa telebisyon. Yung karinderya ni aling Tina, ayun binenta na daw niya ang lupa at naging pabrika na ng isang dayuhan. Malaki daw ang inofer na pera ng dayuhan kaya si aling Tina nasilaw- binenta ang tanging pamana ng kanyang asawa. Lumipat na din sila ng tirahan, malaki-laki kasing lupa ang pinagtirikan ng dati niyang karinderya kasama ang bahay nila. Doon ata sila napadpad sa may kabilang kanto, lipatan din ng mga taong kadalasang nabili ang lupa dito sa may amin. Yung paborito kong palaruan nung bata ako, ayun palaruan pa din, kaya lamang naging pribado na. Hindi na bukas para sa lahat ng batang nais maglaro. Hindi na para sa masa. Sila Ryan na kababata ko, umalis na din sa lugar… balita ko nangibang bansa siya, sinwerte at pinalad na makabili ng bahay sa abroad kaya kinuha na niya ang kanya buong pamliya. Pero may nagrinig din akong, may ginagawang di maganda si Ryan kaya mabilis niyang naproseso ang paglipad ng kanyang buong pamliya. Magulo at maingay pa din ang lugar naming, pero ramdam mong nagbago na. Nagiba na. Parang hindi na tama. Simula kasi nang dumating ang isang hindi naming kilalang si Junior. Biglang unti-unting nagbago na ang lahat. Nagkabentahan ng lupa, madalas na ang negosyanteng di naming familiar ang napapadpad. Tapos ay iyon magulo at maingay pa din pero sa di naming naisip na paraan. Wala na din kami sa aming lugar. Sa huling tanda ko, ubos na ang mga kakilala doon. Kung hindi umalis dahil nasilaw sa malaking halaga, pinili na lamang na lumayo at mamuhay sa ibang lugar dahil ayaw na lamang madamay. At meron din namang katulad naming, nakipagmatigasan at lumaban para sa aming minamahal na lugar, ang nagbuwis ng buhay.

h

AGAPE

Hindi ko siya madalas kausap pero nahulog ako sa kanya.

Hindi ko siya madalas kasama pero nagustuhan ko siya.

Hindi niya ako madalas pakitaan ng maganda pero inibig ko siya.

Hindi kami madalas magkita pero namimiss ko siya.

Marahil ganito makapangyarihan ang pag-ibig.

Hindi mo malalaman ang maaring isigaw ng iyong dibdib.

Hindi mo mahuhulaan ang iyong susunod na magiging bukang bibig.

Dahil ganito ang tunay na umiibig.

Walang hinihinging kapalit.

Hindi kailangang matagal na kayong magkakilala,

Tapos ay nagkaaminan lang sa isa’t isa,

Ayun naging kayo na.

Hindi palaging ganito ha!

Minsan, isa lang ang nahulog,

Dahil biglang ang dibdib ay kumabog,

Sa di inaasahang tao,

Sa bagay na di naman pinlano.

Kaya ayun nadurog bigla ang puso.

Pag-ibig pa din ang tawag doon.

Pag-ibig sa di kanais-nais na sitwasyon.

Pag-ibig na maaring mabigo.

Pero hinding-hindi pa rin susuko.

thoughts about the last movie i've watched

“ in life, one always starts by deceiving oneself… and ends by deceiving others. that is what the world called love.”

-Osca Wilde

- I find it relatable to what I feel for someone. At first, I am pretending that I am not starting to like him. But, boom! That’s it! And I don’t like that feeling, so I’d lie.

 “i kind of people, which make me no one”

-Aster

-I, sometimes, want to belong into something so I do what they’re doing… that in a short time, I forget who I really am.

“the  good thing about being different is that no one expect you to be like them”

-Ellie

-I don’t really like comparing to others. I did what makes me happy. I get what I really love. I keep doing what I really enjoy to do. Because, what matters is myself before others, as long as I never hurt someone, intentionally.

“people don’t see what they’re not looking for “

-Ellie

-We sometimes, met people hundred times but we didn’t noticed because, they are just a strangers for us…and when we finally know them, they seem so familiar.

-We badly searching for the things we wanted, not knowing that they are something great we pass by.

“everything’s beautiful will be ruined eventually”

-Ellie

-Outer beauty will never last.

-Every beautiful thing has an ugly story not to be told, but still, part of that thing called beauty.

“and if love isn’t the effort you put in, then, what is it?”

-Ellie

-L,O,V,E four letter words but many of us are so desperate to find and feel; many of us have been fooled, hurt and cried. That is why it is called- love.

“ i hope you find something good to believe in”

-Aster

-Let’s focus in one thing… I hope that I’ll find someone I’ll believe on love.

“is this really the boldest stroke you can make?”

-This line can simply be your motivation in everything. Everything you doubt to do or to believe in.

“have you ever love so much that you didn’t want to change her?”

-Edwin Chu

-Loving someone doesn’t always mean you want them to be part of your life. Loving someone also mean that you are happy just the way they are, with or without you

.

“love is not just  finding the perfect half. It’s the trying, and reaching, and failing”

-Ellie Chu

-When we are in love on someone, we are not all sure that they can love us back. And it doesn’t really mean it is not a love.

“love  is being willing to ruined your good painting to a chance for a great one”

-Ellie Chu

-When we fall in love, you really take a risk. You are willingly, no doubt, taking a risk. Surrendering everything you have, for that love.

“love is messy and horrible and selfish… and bold””

-Ellie Chu

-My favorite verse in bible is 1Corinthians 13:4-7, but sometimes this is not true. It’s magical yes. But it’s horrible also.

“half  of it.”

-Alice Wu

-a partner, a gender, an event, a thoughts, a feelings, a movie

H

24

                  He is not the guy I really like that comes to a boy band group internationally. He is not the guy I started to like because he served on masses in church every Sunday as a knights of the altar. He is not the guy I like because he is handsome. He is the guy I started to like for quite long time that he have no idea. He is the guy I never imagined I’ll fallen in love with. And not expecting anything from him.

         Actually, I thought, that my feelings for him is just a simple admiration. But, time flies so fast that I started to feel deeper than that. I know, it will sound pathetic, but I started to have deep feelings on him even though we don’t usually see each other. We are not that friend or close, but every time I see him my heart flutters so much. I feel so much happiness whenever he is around. And I cherish those little moments with him. Sometimes, I am praying that make that little moments not be ended or stay a little longer. I want to keep him around me, without him knowing. Silently. I want him to be happy around me, without him knowing I am praying for that, for him.

         In short, I want him to be happy. I am praying for him to be happy every single moments of his life, with or without me. Well, he definitely didn’t also know that I have feelings for him so, that’s okay. I will just have to love him secretly. And wait until these feelings will fade away. If one day, unexpectedly and unimaginably, he found out about this. I will bravely tell him the truth without expecting anything from him. I am just happy, finally, I become true to myself and express my true feelings for someone. That’s it. He is not required to give an answer. It surely hurt me in any way. Better keep that to himself. I like him, period. No buts and next words please.

for her

AN OPEN LETTER FOR MY LITTLE SISTER…

Hi! I know these days I usually getting mad at you and didn’t talk to you well. And I felt sorry for you. I may not say this but, I want to apologize always every time we fight or argue or I’m getting mad at you. You cannot blame me, you are so stubborn. You didn’t drink your medicine daily; you didn’t follow mom’s rules and advices. You become so stubborn and disrespectful especially to mom. This is making me getting mad at you. I already accepted the fact that mom and I can’t trust you in house works. But, please, just make yourself better; make yourself okay. We, and especially me, see that you started to ruin your life… little by little. I think, in my age right now, I experienced more than you. That’s why I want to tell you all about it, as an advice. I don’t want you to do that, because we love. I love you.

           But somehow, I can’t blame you either. You are sick. We should always consider your feelings. That’s the number advice of the doctor. More patience please. You’ve been mentally sick because of the things in your life we definitely didn’t know. So, sometimes, I realize that, maybe I am really wrong? I should let you do that, because that’s make you happy. That’s make you heal. We are not the same person, I forgot. Why did I always keep telling you what you should do in your life, when you have your own brain and mind to decide? We usually forgot that you’ve been struggling to the things we didn’t know. But we keep insisting on telling you what you should do… without asking what you feel. We are so focus on how can we protect you on getting hurt by the world, not realizing that we are the first one to hurt you. Not realizing that you are human too, you’ll get hurt anyway no matter what. And for that I am really, really sorry If I’m not a good big sister to you. These days, we are more open and widely awake about the issue about mental health… that we should be more considerate to those people having this kind of problem, but we make an exemption on you. We didn’t consider your feelings, your health, you.

          

          Be, you might actually feel sad and mad at us because of what we are doing but, sorry, that’s our way of protecting you. You didn’t know mom struggling on how to buy your medicines because our money is short. Her sacrifices just to make you drink your medicine every night. I might actually getting mad in every wrong actions you did at home, but at the end of the day I am always here to cover up that. I am telling what you should do, not just because for us to lessen the works but especially to you to learn. So that, when you become independent you can stand on your own. Gosh! You didn’t know how excited I am to tell you what I have learned in life at my age. You didn’t how much I wanted to remind you that life is so tough. That is why you should be tougher. I wanted to tell you everything coz I know it became so hard on me concurring my struggles in real world. And I have no big sister to remind me of that. I wanted to tell you, especially I know how fragile you are. I just wanted to protect you to the monster real world. We, your family, know you so much that, we did this for you to not be hurt as much as we hurt. Because you are our precious one, we don’t want to repeat the hurt we saw on you when you get sick. We don’t want to lose you. We truly love you. I love you. Please take care of yourself not for others or for us, but for you.

                                                                                        

                                                                                              Love,

                                                                                                Ate